saçmalık..

çürümüş bedenime sarılmış sarmaşıklar
umutlarımı zincirlerken,
puslu camdan görünen yaşam kalıntılarımı da nefessiz bırakır
son damlasında bile hüzünlerin,
alır alaşağı eder, başlangıca doğru
böylece hikaye yeniden başlar
ağlar çocukluğum geçmişimde,
ağlar yalnızlığım kadehimin dışına taşan yağmurlara
karışarak.
son damlasında bile gözyaşımın,
mutluluk paragrafımın içine sızar gizlice,
sinsi yalnızlıklar kuşatır sonra dört bir yanımı
ağlar gençliğim, umutlarımın ötesinde.
boynum bükük,
anlamlarım yitik,
seslerim sönük
başka bir hikaye daha kendime..
gerçek olanı yalan,
yalanlığı sessiz ve içten.
kim biriktirir başucunda;
acı inlemeleri
yalana çığlıkları
sokak gürültülerini şişesinde?
kim görür olmayanı
aynadaki yansıması?